Twórca tytułowego rodzaju terapii wychodził z założenia, że każdy z nas to co najlepsze, ma jeszcze przed sobą. Wszystko zaś, co wydarzyło się w przeszłości, powinniśmy pozostawić za sobą, skupiając się na tym, co dopiero będzie. Poznaj bliżej, na czym dokładnie polega terapia ericksonowska oraz w jakich przypadkach najczęściej stosowany jest ten rodzaj psychoterapii.
Na czym polega terapia ericksonowska?
Autorem terapii ericksonowskiej jest Milton Erickson – terapeuta i psychiatra pochodzenia amerykańskiego. Podczas swojej pracy psychoterapeutycznej Erickson nie opierał się na sztywno określonych zasadach, gdyż znacznie ważniejsze było dla niego kierowanie się własną intuicją. Zgodnie z przekonaniem twórcy tego rodzaju psychoterapii, terapeuta ericksonowski nie powinien skupiać się na znajdowaniu przyczyn zaburzeń danego pacjenta, zaś podczas spotkań, zamiast poszerzać jego samoświadomość, lepiej pomóc mu odnaleźć drogę do celu, który został przez niego określony.
Podejście ericksonowskie zakłada, że każdy z pacjentów posiada umiejętność rozwiązywania problemów, z którymi obecnie się zmaga, gdyż posiada w sobie pomagające mu w tym siłę oraz zdolności. Terapia nastawiona jest na przekonanie o dokonaniu przez pacjenta najkorzystniejszego wyboru w sytuacji, z którą przyszło mu się aktualnie mierzyć. Rola psychoterapeuty polega na skupieniu się na zasobach pacjenta czy też weryfikacji jego zaburzeń. Najistotniejsze jest, aby terapeuta skupił się na szczegółowej obserwacji osoby korzystającej z terapii, korygując jedynie szkodliwe zachowania.
Warto wiedzieć, że hipnoza ericksonowska to rodzaj terapii krótkoterminowej, w której zamiast skupiać się na przeszłości, istotne jest to co dzieje się teraz, określając jednocześnie cele na przyszłość. Podczas psychoterapii ericksonowskiej to pacjent określa dokładny cel, jaki pragnie osiągnąć – w przeciwieństwie więc do innego rodzaju terapii, to osoba pracująca z terapeutą uważana jest za eksperta, który najlepiej wie, co będzie dla niego najlepsze. Psychoterapię indywidualną, terapeuta powinien zatem prowadzić w taki sposób, aby wydobyć z pacjenta jego potencjał i pozwolić mu zauważyć jego własne umiejętności, które pozwolą mu osiągnąć wyznaczony cel.
Podczas terapii niezwykle istotne jest również stworzenie przez terapeutę atmosfery pełnej zrozumienia, dzięki której możliwe będzie pełne porozumienie z pacjentem oraz zbudowanie z nim właściwej relacji. Takie podejście sprawia, że pacjent jest w stanie zaufać osobie, z którą podjął współpracę, przez co znacznie łatwiej jest mu zrozumieć samego siebie oraz swoje wewnętrzne potrzeby. Sam autor terapii dawał swoim pacjentom wskazówki, stosując nowoczesny rodzaj hipnozy, która niewiele ma wspólnego z ogólnym jej pojęciem. Hipnoza ericksonowska opiera się bowiem na relacji terapeuta-pacjent, w której główną rolę odgrywa komunikacja, polegająca nie na wydawaniu pacjentowi poleceń, a wolnego wyboru.
Dla kogo przeznaczona jest hipnoza ericksonowska?
Psychoterapia ericksonowska skierowana jest przede wszystkim do wszystkich osób, które pragną samodzielnie rozwiązać swój problem, jednak potrzebują pomocy w wydobyciu swojego własnego potencjału. Pacjent tego rodzaju terapii nie spotka się w trakcie jej przebiegu z przerabianiem wydarzeń z przeszłości, które mogą niekorzystnie wpłynąć na podejmowaniu ważnych kroków, przybliżających go do określonego celu.
Hipnoza ericksonowska może okazać się najlepszym rozwiązaniem, kiedy u osoby występują zaburzenia lękowe, depresja, zaburzenia odżywiania czy też kryzys, powodujący zatrzymanie się w jednym punkcie życiowym. Jest to również nurt przeznaczony dla osób mających problemy z pewnością siebie oraz dla dzieci – spotkania mogą obejmować również terapię rodzinną, podczas której zadaniem terapeuty będzie znalezienie wspólnej drogi dla dziecka i jego rodziców.
Z pewnością warto osobiście przekonać się, jak skuteczna potrafi być terapia ericksonowska. Praca z terapeutą może przynieść pozytywne skutki, otwierając pacjenta na nowe wyzwania i wzbudzając w nim ciekawość oraz chęć do życia, dzięki wspólnemu odkryciu celu, do którego pacjent będzie chciał dążyć.
