Kim jest outsider?

Wprowadzenie do problematyki

Outsider ^* lub autsajder pochodzi z języka angielskiego i oznacza wprost człowieka pozostającego na zewnątrz, czyli obojętnego wobec obowiązujących norm i praw oraz najczęściej dobrowolnie odizolowanego od społeczeństwa. Outsider posiada niegasnące poczucie obcości i nierzeczywistości, które zostaje odkryte w momencie, gdy człowiek nie utożsamia się ze swoim środowiskiem, a otoczenie dławi go bezmyślną mechanizacją życia i rutyną.

Outsider C. Wilsona

Świadomość istnienia autsajdera rozpoczyna się wewnątrz. O ile Colin Wilson wyróżnia kilka typów ludzi – outsiderów, łączy ich jedna wspólna, nienaruszalna cecha. Są przede wszystkim obserwatorami. Świat, który jest im dane widzieć, oglądają na zmianę z rozpaczą i zaciekawieniem, przejęci grozą i przytłoczeni niepewnością bytów. Jako widzowie tego pełnometrażowego, rzeczywistego filmu nie próbują się dopasować do żadnych form, do nikogo. Oni są już dla siebie całkowicie uformowani.

Moja pełna osobowość

Outsider uważa się za osobowość pełną. W odniesieniu do postrzegania życia widzi więcej, niż przeciętny zjadacz chleba. Swojej odmienności nie wyróżnia jako choroby, wręcz przeciwnie, czuje się wybrańcem, na którego spadła odpowiedzialność za pojmowanie niedoskonałej natury ludzkiej. Alienowanie się i życie na uboczu traktuje jak misję, która przypadła na niego w kręgu pozostałych, czyli tych niewidzących i niewiedzących o sprawach, które są dla niego oczywiste.

Największą cechą charakterystyczną towarzyszącą outsideryzmowi jest wieczne poszukiwanie wolności duchowej i strach przed odpowiedzią na pytanie „czy to, co już mam, całkowicie mi wystarcza?”. Autsajder ma problem z własną tożsamością, nigdy nie poznaje do końca swojego właściwego „ja”, które jest celem. Zadaje sobie pytanie „kim jestem?” a także „kim są inni?”. Zdaje sobie sprawę z niewiedzy, własnej i pozostałych ludzi. Przeraża go fakt, że inni nie zastanawiają się nad tym, a zwłaszcza są przekonani o swojej tożsamości i celu. I podobnie jak oni, wstaje rano i wykonuje kilkadziesiąt czynności

„nad których sensem nie można się zastanawiać. Narośl automatycznych przyzwyczajeń. Błogosławiony rak bezmyślnego ładu tradycji.”¹

z tą różnicą, że oni są zamknięci w więzieniu własnych rytuałów, a outsider dąży do ucieczki z tego więzienia. On, w przeciwieństwie do pozostałych próbuje poznać własną celę, bo wie, że tylko dzięki dokładnej analizie własnej tożsamości osiągnie wolność.

Definicja outsidera

Kluczowym problemem dla outsidera jest identyfikacja własnych sił wewnętrznych i sposobu, w jaki miałby pomagać im w ich walce. Najpierw jednak musi precyzyjnie dotrzeć, ku czemu zmierzają oraz zrozumieć ich charakter. Dlatego zawsze rozpoczyna od samotności, ponieważ to pomaga mu spojrzeć wewnątrz siebie. Niestety, zdaje sobie sprawę również z tego, że samotna podróż bez nowych doświadczeń nie zapewni mu dalszej wiedzy. Outsider potrzebuje ciągle nowych bodźców zewnętrznych, które ułatwiają mu uporządkować wiedzę o sobie. Musi utożsamić samego siebie z własną osobowością, patrzeć na swoje „ja” jak na szybę w oknie i świata za nim jako czegoś odrębnego.

Outsider to indywidualista, który dąży do nieograniczania zasięgu konkretnych przeżyć osobistych i przekłada to na walkę własnej natury z bólem, który zadaje mu świat zewnętrzny oraz próbuje poskładać je w całość.